Mostrando postagens com marcador Crónicas. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador Crónicas. Mostrar todas as postagens

20 março 2012

CRÓNICA REJECTED YOUTH EM GALIZA



Facer unha crónica do que a priori ía ser unha caralludisima fin de semana, e o que é ainda peor, facer unha crónica do que foi unha caralludísima fin de semana non é nada doado, e por que?, se preguntará vostede, docto lector…pois a resposta é sinxela, debido a circunstancias que todos podemos intuir, o mellor vai quedar no tinteiro, así que si te quedas con ganas de mais (a verdade é que non confío tanto na miña prosa para que así sexa), pois te aguantas e a próxima vez vas ostia!!!, que a algúns para sacarvos da casa hai que chamar aos bombeiros!!!

Xira de tres dias por Galiza dunha das mellores bandas europeas do momento: Rejected Youth, de Nüremberg eles, unha xente da ostia, cuns cantos discos de boa música e mellores letras e actitude, ainda que non moi coñecidos por estes lares, viñan a gastos, enrrollados, boa peña e moi interesados en coñecer a realidade de aquí e flipando porque apenas escoitaran falar do noso noxento a par que marabilloso país (Galiza).

Montaba o choio “Galiza em punk”, colectivo de colegas galegos metidos no punk co que teño a sorte de colaborar de cando en vez, e como bandas locais, estarían Nobodys Fool (logo os poñerei a caldo, con unto, por suposto) e  Skarmento, si, eses 4 fulanos dun sitio con nome de asador e que venderían á sua nai, e á túa tamén, por unha cachucha con chourizos ceboleiros…aos seus integrantes non os vou presentar: a),quero sair da casa dentro de 15 minutos e b), non me sae de aí…Skarmento acompañaron aos alemáns no seu show compostelano, na sala Moon, sobre 80 persoas, pogo, xente moi nova e bo rollo, e os do Deza tocando as mellores cancións do seu último cd: “Vixía as costas”, “Caos night”, “Seguiremos sendo”(esa do videoclip na que Chispon parece o puto sheriff de Lalín) , “Goodfellas”, “Seguimos fuxindo” (ese tema flipante que me pon a galiña de pel), o seu hit “Vento mareiro” e “Están ardendo as rúas”.Ainda por riba lle mandaron un par de temas novos e pecharon con “Entre Paredes” de La Resistencia /Delincuencia Sonora. Facía tempo que non tocaban na capi e de dez: compactos, contundentes, rápidos….para min de 10….e ademais tiven a sorte de gozar da compaña do seu vocalista sex symbol gran parte de noite…pero iso queda no noso fondo de armario de chismorreos….

E logo viñeron os alemáns…se non os coñeces, non esperes mais…con influencias que van de Kennedys a Rancid na época do “Lets go” (pola velocidade mais que nada), presentaban o seu disco “Fuck tje consent”, o mais melódico de todos, ainda que no concerto repasaron toda a súa discografía (5 Lps as suas costas e non me equivoco, incluido un dvd en directo que paga moito a pena)…temas que tocaron?, pois se non os coñeces non che van servir de nada pero aí van e asi o comprobas “Freedom is the goal”, “Himno Trinchera”, “Antifascista”, “Champagne for the poor”, “Refuse /Resist”, “No Police state coalition”, “Black Army”. O seu cantante tentou falar en español co público e ainda por riba tiveron o detallazo de tentalo co galego…en fin, pogo, final apoteósico co habitual levantamento de frontman, birras,e  fin de noite no tolo…e ata aquí podo ler.

Día seguinte a Lalin, os alemáns resacosos e repetindo show, con menos peña e mais acoplada pero agradecendo o esforzo do grupo por dar un bo “chou”, de feito, obrigaron aos Reejected a tocar un “bis” anfetaminico que a uns cantos nos deixou flipou…que mais comentar de Lalin?, peña moi novo tamén, a excepción de dous vellos mariñeiros de auga doce, Alfaia, e o señor Polas que foi o encargado de montar o asunto…e como esquecer o cus-cus vegano que lle mandou Angel…e que mais?, ah si!, Os Nobodys Fool, nova banda da escuderia dezana que lle dan a un streetpunk melódico moi

guapamente, tres fulanos de sobra coñecidos com Cris (batera de Second Army), e que lle pega unha chicha á baterría que xa quixera o Lars Ulrich, e Rubén, baixista de Skarmento, Die Ultima que aquí toca a guitarra (finamente!!!) e canta tamén moi guai, ,mais melódico de ao que nos ten acostumado, pero da ostia (ademais o cabron compón que flipas)…Ao baixo Zala, un tipiño que se defende moi,moi, moi ben co baixo é que parece o fillo de Jimmy Quadrophenia….En fin, a min os Nobodys molanme que ostias!, o seu nome ven dunha cancion dos Vicious Rumours (que cravan por certo) e se marcaron unha version punk dun tema de Jimmy Cliff que me provocou unha lixeira excitación sexual……Os temas propios?, son en inglés, que quizais sexa o que menos me chama, pero dame polo ojal, estan da ostia, influencias…a min sonarome a Guvnors, Bonecrusher e incluso Badlands…de puturrú de fua vamos…..De lalin, pouco mais?, non fumos ao Orly polo que non hai nada mais que dicir…Ao dia seguinte a Vigo, onde ambas bandas repetiron, con mais xente que en lalin…a Farandula como sempre acollendo estes concis, o mitico zumbao que poguea, o indio sacando fotos e o varo berrando exabruptos, que mais podes pedir???, pois podes pedir que o conci o monte panderetas, que ambas bandas o fixeran dabuti e que despois houbera unha pinchada no Irmandinhos….en fin, os alemáns se deron a paliza con ganas de repetir….e nos???, nos tamén, calquera fin de semana entre amigos, sen chorradas, con xente que cre no DIY, no que corra a cervexa, que coñeces xente de casa cristo e te reencontras cos da casa, ben paga a pena……para o ano, Rejected Youth again!!!!!

Asdo: PnC  Post Mortem

05 março 2012

CRÓNICA CONCERTO EVIL CONDUCT


O evento já levaba tempo marcado entre os concertos que há que ir ou ir, ubicado no local Boston Arms de Tufnell Park (pola porta situada na parte traseira do local que dá á sala de festas do mesmo, nós fumos pola dianteira e case entramos a uma pinchada House que havia no local principal) ainda que as pintas dos da porta era parecida em ambos eventos. Capacidade apróximada do local 500 persoas comodamente e 600 com problemas de espazo para os que gostam de estar na parte traseira de braços cruçados e apertura de pernas ao mais puro estilo american western, ben acondicionado, con sala modelo camara de gás para fumadores pero o que si se botou em falta já que estamos no primeiro mundo é o serviço de roupeiro.

Falando do ambiente diremos que moi saludavel sobre 200 pessoas ou algo mais número mais que aceitavel para a quantidade de eventos que coinciden cada fim de semana, aquí ser um malvado tatuado ata as ingles e o pan de cada dia e a gente polo geral nom tem que demostrar que é o mais malo do evento, incluso podense escoitar ao pasar polo teu carom, um excuse me! ou sorry mate!, incluso dentro do alcoolismo existente no 99,9999% periodico puro dos axistentes.

Falando do evento concretamente pois que dizer que as hamburguesas com patacas do Sr Turko do lado da parada de Manor House son boas, baratas e o gicho eche moi falador e as cervejas do Pakistaní do lado do concerto cundiron mais do que custarom, e isso é o que podo contar dos 4 primeiros grupos já que ainda que começou tarde nom sei se chegamos cedo e despois tocaron esses 4 grupos em tempo record ou tentamos fazernos á ideia de que era assim para poder sair a embriagarnos como é debido e depois uma cousa levou a outra e o espaço tempo mudou a nossa perceiçom.

Chegamos á metade de The Guv`nors um grupo que musicalmente é decente pero tem bastantes carencias, começando polos video clips cutrons que se marcan e rematando porque o cantante movese menos no esceario e com menos graça que um mojon seco. Polo tanto eu doulhe um 6,75 e se fai um trabalho de reforço ponholhe o notavel.




E por fim chegou o momento de Evil conduct, a sensaçom previa era entre incertidume de se compensaria o pastom gastado e sobre todo jubilo e alegría semenlhante á da juventú do papa coa visita a España do santo pontifice. Polo tanto igual a puntuaçom do evento já esta um pouco condicionada, mais bom, procurade, comparade e se encontrades uma opiniom que vos pareça melhor, que vos dem polo cú!!!

Aguardaba algun tema mais do RULE O.K. que é o que me pom palote agora mesmo junto com o mitico King of Kings e sengundo lembro agora só botaron as míticas das que fizerom videoclips “Home Sweet Home” e “Skinhead till I die” e polo demais de cada disco as cançons ao meu entender que mais encenden ao público, semelha que ao ser en London o festi quixeron por tuda a carne no asador e assim foi.




Pola minha parte penso que tivem um primeiro achegamento moi emotivo com o cantante quando ao estar um ao carom do outro e entrelazarse as miradas acompanhado isto com um silencio incomodo só ocorreseme a min dizerlhe: Pois pareze que nom viu moita gente, nom? Ao que el contestou com um gesto que daba a entender algo assim como: Eche o que há amijo!!!.



Pouco mais ocorrerou, post-pinchada á que na que nom ficou nem o tato já que fechaba o metro, umas poucas cervejas mais em Candem Town, revisitamos ao amijo turko que debe viver na trastenda porque sempre esta alí ao pé do canhom e casinha que ao dia seguinte havia que madrugar para colher o autocarro de volta.





28 dezembro 2011

Crónica express do Concerto SECRET ARMY + SAMESUGAS + NODOBY´S FOOL


Mais de uma semán depois do concerto do ano em Ponte Vedra (tempo mais que necesario para repornos da festa) tentaremos fazer um resumo do que foi o evento, ainda que quase excusamos de fazelo já que alí estivo quase todo o mundo, tanto os que nom perdem um concerto como os que nom aparecem nem aos postres. Todo começou entrado o meio día quanto tivemos que ir buscar ao grupo catalan ao aeroporto, os quais pareziam algo surprendidos pelas inclemencias meteorológicas, o que vem sendo um dia estupendamente soleado para nós para eles era un frio e insufrivel día invernal.
Chegados a Ponte Vedra  com o tempo justo para comer, a mesa estava servida e nos postres os barceloneses premiarom com elogios o nosso bom fazer culinario comparando-o sobre tudo com anteriores vivencias em outras partes do mundo o qual animou á crew para seguir prácticado o DIY gastronómico em próximos eventos.

Sem tempo para muito mais e entrados nos primeiros compases da tarde iniciamos a nossa marcha para o Liceo Mutante onde ía a producirse o evento e em aquela altura aguardabannos os grupos (nobody´s fool + samesugas, os secret army considerarom melhor rascala durmindo a siesta ou fazendo cousas que nem quixemos preguntar já que tocabam cos instrumentos de prestado), para iniciar as provas de som, neste ponto nom podemos deixar de agradecerlhe a Rubén (Don ramiro) os seus conhecementos de logistica os quais forom aplicados para montar todo o tenderete, polo que esto debería reportarlhe pontos extra nas oposiçons á telegaita.

Como anunciamos todo estava presto para iniciarse ás 21H por normativa da sala e a vicinha do lado. Ás 20:30 já tinhamos asistentes entrando pola porta polo que todo auguraba uma boa entrada, bom isso e ás mais de 60 entradas anticipadas, suponhemos que isto sería polo amor á musica da gente e as boas intençons que o natal inspira ano trás ano e nom pelos continuo spam feito por nós dias trás dia desde fai 2 meses.

Ás 21:15 começou o primeiro grupo NOBODY´S FOOL, os debutantes chegados desde Don ramiro que demonstrarom que esta currando altamente neste projecto e polo ouvido neste concerto nom nos vam deixar indiferentes com o passo do tempo.A súa posta em escea foi composta por 11 temas propios e 2 versons a que lhe dá nome ao grupo original do grupo Vicious Rumours e “The harder they come” de Jimmy cliff. Nom som moi guapos pero vinherom limpos e parace que som trabalhadorinhos.

Depois de um breve descanso foi a turma dos compostelanos SAMESUGAS, que dizer deles, chegarom com um novo Lp baixo o braço (deveriades mercalo porque é umas das joias patrias musicais que arrepentiredesvos de nom ter mais tarde ou cedo,http://lixourbano.com/ ) e um público já rendido ante eles por anticipado, e nom decepcionarom a verdade caldearom o ambiente como o que mais e brindaronnos unha actuaçom de uma hora aproximadamente que deixou a tudo o mundo com um doce sabor de boca.

Quando só ficava uma hora para que as badaladas de media noite convertisem este grande concerto e uma orgía de alcool e depravamento, chegou a hora do grupo estrangeiro SECRET ARMY, os chavales pesse aos seus exitosos grupos anteriores e os exitos acumulados com este som do mais campechanos, nom tenhem moitas esixencias e paranse com todo o mundo para assinar autografos e para fotografarse (as vezes mal que lhes pesse :D). Qué dizer da actuaçom, presentarom temas novos como o que já está colgado pela rede “uprising” pero a gente botouse enrriba de eles com os seus clássicos ( Top boys, Secret army, Misty days...), coreando, bailando e recibindo em agradecimento pola calurosa bem-vinda desde a bateria camisolas e algum disco dos seus anteriores trabalhos.

Penso que o evento nom defraudou a ninguem, um dato objectivo de que isto foi assim é que todo mundo seguiu exaltado e animado até incluso depois de que a bilha da cerveja rompese e tivesemos que seguir bebendo uma horrivel cerveja de lata de dubidosa procedencia.

Só fica desde a nossa organizaçom agradecer a presenza de toda a gente que alí estivo e o bom ambente que criarom, aos grupos por ser tam humildes e deixarse levar por nós e pola nossa precaria situaçom, a Raphita pola súa colaboraçom no tema logístico, aos que colaborarom a que chegasemos a onde nom podiamos, a Iago da Guarda ao que com este gesto aguardamos que se lhe abrande o coraçom e nos ceda alguma foto e a tudos os que se nos olvidam pero que estam nos nossos coraçons, a todos vós... QUE DEUS VOLO PAGUE, POR QUE O QUE VEM SENDO NÓS...!!!

05 setembro 2011

Reportagem do Resurrection Fest 2011

Embora tarde, mal e arrasto, aquí chega uma pequena reportagem (sobre todo fotográfico) do Resurrection Fest.

Chegamos a Viveiro na quinta-feira algo cedo, de modo que decidimos beber um pouco e ir direitos ao recinto onde se ia celebrar o festival.


A nossa surpresa foi que había gente um pouco freak que ía ao festival a jogar às consolas em vez de escoitar os seus grupos favoritos (cada um tem as suas preferencias). Despois de ver isto, seguimos andando e nos encontramos com um skatepark (se se lhe pode chamar assim) e logo fomos direitos ao fondo, onde os escenarios. Estabamos eufóricos (pelo alcohol ingerido anteriormente, claro) e começamos a viver um festival que duraria tres días com grandes concertos que enumeraremos agora mesmo:

Sworm Enemy. New York Hardcore do bonito. Tocarom temazos como “We hate” ou “As real as it get”.



A Whilem Scream. Foi o primeiro concerto forte do festival. O pessoal toleou com temas como “The king is dead” ou “Australias”.



Your Demise. Esta banda inglesa de hardcore nom o tivo fázil já que estivo um pouco fraco o som, máis o deron tudo. Hinos como “The kids we used to be” fijerom vibrar ao público com o seu potente estribilho.



Comeback Kid. O primeiro grande concerto do Resurrection Fest. Apoteósico. Temas como “Broadcasting” ou “Wake the dead” fizerom tolear á multitude ali presente. Cabe destacar a subida ao esceario e posterior passeio por el de um fervente seguidor em coiros desejando ensinar lhe o seu membro a estes jovens cristians.



CIV. Fechou na quinta-feira dando espetáculo no escenario. Estiverom na sua linha e foi o final perfeito para o dia “light” do festival. Por suposto entre todos os temas que tocaram há que destacar “Secondhand superstar”, o escenario encheuse de gente.



Bastards on Parade. Abrirom na sexta-feira o festival. Punk-Folk suave, bom e melódico. Já se lhes pode considerar um dos grandes grupos no seu estilo.



Alea Jacta Est. Impressionante brutal-hardcore. Estiverom potentes e bem, ao nível do esperado.



Architects. Bem embora moi suaves.



The Bouncing Souls. Um pouco sosos. Bom direto.



Gorilla Biscuits. Grandísimos. Hardcore da velha escola chegado desde NewYork. Começo inmelhoravel com “New direction”, seguido de grandes temas como “Start today”.



The Adicts. Escolhido polos leitores do nosso blogue com maioria absoluta melhor concerto do festival. Estiverom perfeitos. Começarom com o melhor "Joker in the pack" e continuarom com moitissimos temas rematando com "Viva la revolution". Espetáculo circense cheo de cor, luz e magia que a gente lhes agradeceu pedindo um bis. Havía certo descontento já que tocaram no escenario pequeno. Para nós o espetáculo foi perfeito graças a que foi na carpa. Fecham na sexta-feira com o listón no mais alto.



Anal Hard. Abrem o sábado. Estiveram bem, na sua linha de espectáculo grotesco e asqueroso, como nós gostamos.



More Than Life. Banda portuguesa muito prometedora, embora ainda lhes falta rodagem. Ao nível do festival.



Authority zero. Punkrock muito bom e muito potente. A gente vibrou com eles. Grande posta em escena e grande concerto.



Strife. Muito espetáculo e brutal o direto. Concertaço.



Pennywise. O concerto mais esperado polas 25000 persoas que estabamos ali, e como nom, o melhor grupo de todo o fim de semana. O maior “wall of death” de todo o Resurrection Fest.


The Real McKenzies. Perfeito final de festival. Tocarom temas imprescindibeis como “Bastards”, “Chip” ou “Bugger off”.



Fim de semana perfeito. Voltaremos.

23 julho 2011

Crónica Klase Kriminale + Ultima Sacudida + 16 Balas

Neste sábado passado, a crew em quase a sua totalidade foi em massa a ver o concerto que se celebrava em Ponte Vedra. Dizemos em quase a nossa totalidade já que um membro, e colega, emigrou a lonjanas e prósperas terras cruñas com o fim de mendigar um pouco de pam com duro trabalho, suor e sangue, inclusive deixando de lado os festivos fins de semana. Alá onde estes, esperamos que nos envejes.

Abriu o concerto 16 Balas, que parecem mais veteranos do que em realidade som. Há que lhes agradecer que graças à sua existência já temos um grupo de Oi! Mostolenho na Galiza. Potência e raiva mostravam em cada uma das suas notas. Queremos pedir perdom ao grupo por nom lhes ter sacado uma foto melhor. Nom voltaremos a deixar o nosso reportagem gráfico em mans de um inepto, que evidentemente nom pertence á nossa amada crew.


Continuou o concerto com a actuaçom de Ultima Sacudida, que uma vez mais voltam a aparecer tarde, mal e a médias mais com muita fame. Começarom apresentando novas cancions, já que ainda nom apresentarom o novo disco (ninguém querelhes sacar o CD). Tiveram entre eles um pequeno pique musical, já que o batería tocava mais rapido do normal, pelo que acabaram subindo a velocidade e potência das suas cancions. Para arrematar a lida, um membro de Post Mortem subiu ao escenario a botar um cabo para versionar "Un dia en Texas" de Paralisis Permanente, momento no que o publico já entregado nom só chorreando suor, entrou em extasis e comezou "el día de furia" (nunca melhor dito).



Finalmente chegou o grupo esperado e veterano, Klase Kriminale. Espectaculo impressionante. Cantaram todos os seus grandes temas como "Oi! Fatti una risata", "Goal!", "I ragazzi sono innocenti" ou "Anarchia e Liberta" e fecharom o concerto versionando "If the kids are united" de Sham 69.



Damos-lhe ao concerto um notável alto. Nom chega ao sobresaínte já que a seguridade nom foi perfeita. O fotografo da crew nom puido realizar um trabalho perfeito por culpa de um home pesado que lhe movia a cada vez que tentava inmortalizar momentos especiais do espectaculo. O susodito trabalhava em colaboraçom com uma personagem repeinada com o fim de sabotear o trabalho do nosso colega. Por favor, se alguém soubesse deles, ponhedevos em contacto connosco que queremos apresentar demanda judicial!. Vemo-nos nos tribunais.

06 maio 2011

Ruben Lopez & Diatones e Skarmento+ Gundown desde a nossa perspectiva...

O nunca visto!!! a crew acudiu em masa (5 pessoas) 2 semáns consecutivas a 2 concertos fora da cidade do lerez, concretamente a um dos bairros periféricos da capital da provincia chamado Vigo; os astros estavam alinhados. O primeiro ao que asistimos foi o de “Ruben Lopez & The Diatones” organiçado por Raphita “Earthquake” & Cia na Iguana o 9 de Avril ( a boas horas fazemos a resenha...). Que dizer do concerto, na linha aguardada dada a experiencia tanto do cantor Ruben como dos seus acompanhantes musicais, ritmos animados e grandes versons que fizerom as delicias dos seguidores dos ritmos quentes jamaiquinos.


O grupo durante o concerto interactuou com o seu público e soubo afrontar as continuas abordagens de UM ESPONTANEO pedindo temas que nim estavam no setlist do concerto, nem sequera no repertorio do grupo... igual aguardaba uma versom improvisada do esperimentado grupo musical mediterraneo.
Como valoraçom final diremos que forom 8 euros bem invertidos e que deberiamos deixar de fazer concertos de Oi! já que a diferença de mulheres entre os dous estilos musicais é desproporcionada.

O 16 de abril com o bom sabor de boca do concerto da semana anterior decidimos disfrutar já de tarde  das paisagens banhadas em formigom do bairro olívico, conhezer a súa cultura, ás súas gentes, os seus supermercados compra 12 litronas e paga 1 (queremos mandar um grande abraço á amiga caixeira que observando a nossa precaria situaçom fixenos tan magno desconto) e por último e menos importante dos seus concertos.

A continuaçom adjuntaremos uma imagem que demonstra a prospera actividade cultural que puidemos observar na nossa peregrinaçom.




Chegada a noite arribamos á madrigueira (e nom é só uma forma de falar) dum companheiro da crew, a intençom era ver o Madriz-Barça mentres falabamos de filosofía e tomabamos um té, mais a situaçom descontrolouse. Ao nom facerlhe caso ao partido e rematar os tés que vinham em botelha de litro, decidimos ver a segunda parte com gente do nosso mesmo vagagem cultural e profunda sensibilidade.

Saímos da cova en exploración da flora e fauna nocturna viguesa, auténticos Robinson Crusó. Nom tardamos em toparnos com uma das especies autóctonas máis relevantes, o Manatí de Secano do Vitrasa, um dos nossos aguerridos membros nom dubidou en achegarse e tratar de entablar comunicaçom mais que por vontade propria pelo efeito das bebidas espirituosas consumidas.

Como ainda faltava media parte do jogo por excelencia na Grande Espanha decidimos uma vez situados no epicentro da movida Binguesa (Santo ladrón do Bingo) achegarnos até um bar de confiança anteriormente situado na nossa amada cidade de Ponte Vedra. Alí o de aguardar, moita gente, grandes pintas de cerveja de importaçom e pouco caso ao “evento do ano” que segundo soubemos ao dia seguinte deixou a proprios e estranos com um mal sabor de boca.

Do concerto contaremos pouca cousa, já que como todos os nossos lectores sabem a música é uma nimiedade em todas as nossas entradas. Skarmento grupo local em cidade estrana segue demonstrando que como no colegio “ProgreSSa ADECUADAMENTE” na contra do que é habitual na maioría dos grupos estes avançam em franca progressom ascendente. O que escreve neste momento, pouco lembra do repertorio, só atino a asegurar que a cançom de “Tempos Duros” a romanticada por antonomasia que chegou a todos os nossos coraçons uma vez mais ficou fora...


No referente ao grupo Tarraconense Gundown (que comparte un membro com VonDänikens, nem por informarnos mais...) dizer que cumprirom todas as nossas nulas expectativas . Grande espectáculo, tocarom todas as cançons que sabiamos e polo tanto pontoamolos coa máxima nota, potencia e raiba ao ritmo de “Broken Earphones”, “Generation” e “Trashtown Fists” entre outras.



Ao rematar o acto musical o cantaor do grupo polaco prometeunos umha entrevista que publicaremos em breves, mais depois da resenha que fizemos do concerto já quase que a descartamos.

Do resto da noite só guardamos vagos recordos, hinchaçom testicular e pequenos flashes que demonstram a nossa falha de pudor.

28 fevereiro 2011

Crónica Pennycocks+Second Army (25/02/2011) por PnC Post MOrtem

Non sei se escoitar aos crust para facer unha crónica do conci que os Pennycocks deron na capital (Donramiro capital, lalín sucursal) do Deza é o mais idóneo….pero alá vai…..

Pois iso, unha pequena expedición de moinantes achegamonos a Donra para ver a estes cataláns que tanto soan ultimamente acompañados dos locais “Second Army” que tamén se van facendo un oco no pequeno mundo punk galego…..Antes do festi unhas racións na "Molinera" onde xa estaban os cataláns coa xente de Galiza em punk dándolle á paparota.....tamén aparecía por alí, Crespo, noble alcalde da vila xunto con varios i exquisitos personaxes (coma o que presenta o telexornal en teta5, Piqueras non, a outra mona) ....Tras comer partimos cara a Tarabela, petada de carros aparcados.....punks e skins a mansalva?, non, xentiña que asistía a feira do cocido e o outro concertazo que había na vila, Melendi e Camela. Respecto a Tarabela, penso que para concis está da ostia, xa que ainda que sexa moi pequena ben lle chega e ten unha acústica decente...non é o Orly pero o gharito mola e ten o seu aquel.....

Ao concerto que xa me lío, abriron fogo os “Second Army” cun membro mais nas suas filas (agora tocan con duas guitarras), o son tiña a voz un pouco alta de mais pero respecto a outras ocasións nótaselles unha melloría técnica da ostia, moi acompasados, sen gambas e dominando bastante os instrumentos, tocaron mais de media hora, temas propios, a maioría na lingua de Rosalía e moi boas versións de La Uvi ,“Equivocado” e “Revolución” de Código Neurótico, cravandoa e facendo que o público brincara e coreara moi animadamente......É un grupo que vai madurando e mellorando, na miña opinión deberían de arriscar mais e facer temas un pouco menos liñais, cambiando un pouco o tempo. metendo mais coros e aproveitando que teñen duas guitarras para riffear mais.....xa que ainda que a voz ás veces frouxea un pouco, dominan ben os instrumentos...nótase que están moi ensaiados...o batería pegalle moi fino por certo e creo que deron un bo concerto.....ademais xogaban na casa e iso motiva!.

Chegoulles o turno os “Pennycocks” que para o menda que escribe sacaron un dos mellores singles que sairon no puto estado espanJol en moito tempo...puro punk 77 herdeiro directo de Cortinas e grupos mais tardíos como Undertones e tamén moitos chiscos ao “Mod Revival” que fará que o teu bello anal poñase de punta “mode on” ate atravesar os teus noxentos calzóns, braga, falda, pantalón,etc,etc....Posta en escea impecable cun cantante que fixo flipar bastante á xente cos seus espasmodicos movementos e a súa indumentaria que incluía un parche pirata e un do Nadal a modo fular...o tipiño montou un espectáculo bastante grande ante un público un tanto frío....repasaron todos os temas do ep...incluída a versionaza que se marcan dos Satan Rats, a de “Louie, Louie”que é caralluda...tocaron bastantes temas novos que sonaron moi ben...incluído un cun toque soulero que me deixou flipado e outro que a min particularmente lembroume a Los Salvajes.....o show do voceras ía “in crescendo” cuns compañeiros que lle pedían calma...o escenario estaba asolagado de cervexa debido a varios “accidentes”.....e o tipo a pesares do subidón que lle pegara o likor café non desafinaba unha nota o cabrón.....que voz!, o guitarra, cun estilo sobrio e bonito uniforme de mariscal de campo, pero tamén pegándolle moi fino....o baixista pareceume que tiña un estilazo da ostia....e o batera tamén cundiu, pegábelle moi ben o notas......Pois iso basta de chapa......pecharon coa de “Brakdown” que foi brutal e sendas versións de Clash, Johhny Thunders and The Heartbreakers e o “Sonic Reducer” dos Dead Boys que deixaría ao propio Stiv Bators flipao.....pois iso, ata aí chegou o tema....unha birra, uns saudos e cada un seguiu coa noite como puido/quixo......

A PUNKOi! VEDRA CREW NOM SE FAI RESPONSAVEL DOS COMENTARIOS, CALIFICATIVOS E VALORAÇONS DO AQUÍ ESCRITO. NINGÚM DE NOS PUIDO ACHEGARSE AO CONCERTO E TIVEMOS QUE PILHAR O PRIMEIRO QUE CHEGOUNOS A ESTE BLOG

24 fevereiro 2011

Crónica do concerto de Skarmento

Na passada Terça-feira 8 de Fevereiro, juntamos um carro e marchamos a Compostela com o fim de ver a Skarmento em concerto e passar um bom momento.

O concerto vimo-lo en umha televissom que estava pintada imitando sangue no borde superior da pantalha. Había tanta xente que nom se podia ver o grupo (a excepçom do televisor, claro).
Skarmento nom defraudou, Punk-Rock potente coma nos tenhen acostumados. Cabe destacar que inovaram e deram uma versión de "Entre paredes de ladrillo rojo" que ninguém esperava e provocou tal excitaçom que um membro da crew se desmaiou da emoción.

Todo perfeito, ainda que temos de dar um tirón de orelhas ao grupo por escolher um lugar tan pequeno para um concerto de esse calibre.


07 fevereiro 2011

Crónica do concerto de Terror

Esta passada quinta feira as 21:00 com puntualidade hardcoreta comenzou o grandemente aguardado concerto de Backtrack, Lionheart, First Blood e Terror por rigurosa orde de mençom.
O inicio com Backtrack foi algo frio como é habitual com menos da metade do aforo total (sobre 40 pessoas) tendo isto mais que ver coa hora que com a qualidade do grupo inicial. 

Coa entrada em acçom de Lionheart o aforo dobrouse seguindo esta progressom ate o grupo final. O ambiente foise quentando por momentos coa maior participaçom do público, mosheando e trasheando ate quase a dislocaçom vertebral.
First Blood foi um baixom de actitude o qual invertiuse quando empeçarom a tocar os temas do seu primeiro disco (Killafornia), concretamente com o tema "Next Time I See You" continuando com outros tralhaços como "Execution" isto aplanou o caminho do grupo de cabeçalho Terror os quais já tinham ao público aos seus pés depois da grande intervençom de FB.

Por unanimidade consideramos que a actuaçom de Terror foi A-PO-TEO-SI-CA!!! com temas como "Never alone" segunda cançom que fixo segregar fluidos a tod@s @s presentes na sala e por momentos fazer o campo impracticavel. Os aeroespontanemos que se subirom ao esceario para precipitarse sobre a masa merecem mençom aparte já que os seus sobrevoos fizerom perigar por momentos a integridade físicas de varios assistentes, um de eles componhentes da nossa crew que por certo ainda adeveda quotas e nom merece por isso a morte inminente.